En de tweede week is alweer voorbij!

Een drukke week, wederom vol met dieren, maar nu ook met kinderen! Iedereen trouwens bedankt voor alle leuke reacties, heel leuk om te lezen :)

Face your fears!

Ooit wel eens je hand in een bak met 46 muizen gedaan? Of zo’n 500 muizen in je handen gehad in 1 dag? Ik sinds vorige week vrijdag wel! Omdat sommige dieren die Daktari houdt muizen en ratten eten hebben ze op het terrein ook een “ mice and rats” huisje met zo’n 20 bakken vol met muizen. Vorige week vrijdag was aan mij de schone taak om de bakken te verschonen. Nadat Meghan het heeft voorgedaan en me een aantal keer verzekert dat ze écht niet bijten ga ik ervoor en pak een muisje bij z’n staart. In het begin ben ik nog wat onwennig, maar na de eerste bak geef ik de ratten(/muizen)vanger van Hamelen het nakijken! De ene na de andere muis krijgt een schoon huisje en zelfs de ratten (waar ik nog altijd geen fan van ben) zijn geen probleem meer. Wie had dat gedacht! :p

Een ‘speciale dieren’ dag

Op vrijdag worden er ook 2 stekelvarkens gebracht. Een krokodillenboer in de buurt (met 20.000 krokodillen op zijn boerderij!) zag de stekelvarkens (moeder en kind) op zijn land lopen en wilde er vanaf, dus belde hij Daktari. Hier zullen ze een tijdje gehouden worden tot ze wat gekalmeerd zijn (de rit naar Daktari is uiterst stressvol voor ze) en ze gewend zijn aan de omgevind, zodat ze niet terug zullen gaan naar de krokodillenboer (die ons verzekerd heeft dat hij ze zal neerschieten als hij ze nog een keer op z’n land ziet). Uiteindelijk zullen ze dan weer vrijgelaten worden zoals we vandaag met 1 van de schildpadden hebben gedaan! In eerste instantie zat de schildpad onder de teken, luizen en vlooien, maar inmiddels is hij dusdanig opgeknapt dat hij weer de weide wereld in kan :) Een waar succesverhaal!
Tenslotte hebben Meghan en ik ons ontfermd over de ‘bushbaby’. Dit diertje lijkt uiterst schattig (een soort wollig aapje met grote ogen en echte kleine handjes en voetjes), maar heeft pas nog 1 van de vrijwilligers aangevallen toen deze zijn hok binnen ging. Sindsdien is zijn hok dus ook niet echt meer schoongemaakt, wat inmiddels heeft geleid tot een nogal smerige bende. Met engelen geduld (en een lekkere banaan met honing) hebben we de bushbaby naar het voedselhok weten te lokken waarna we hem konden opsluiten om vervolgens in alle rust eindelijk het hok weer schoon te kunnen maken.

Out on the town

Op zaterdag krijgen de vrijwilligers de mogelijkheid om mee te rijden naar Hoedspruit, een dichtbij gelegen stadje (wat alsnog ruim een uur rijden is). Het stadje heeft enkele winkelcentra die pas nieuw uit de grond gestampt zijn en is een vervreemende mis tussen Afrika en het ‘westen’. De (arme) zwarte bevolking heeft kleine winkeltjes waar ze alledaagse spulletjes en toeristische prullaria proberen te verkopen en de (rijke) blanke bevolking rijdt rond in hun gigantische bakkies, spreken Afrikaans (heel gek om overal om je heen ‘Nederlands’ te horen en zien) en proppen zich vol bij de plaatselijke fastfood keten. Eigenlijk geen fijne plek om te zijn. Na de 10e meubelwinkel heb ik het wel weer gezien en gaan we terug naar het meetingpoint waar Ian inmiddels de nieuwe vrijwilligers heeft opgepikt. Een Frans koppel van in de 50 (die beide nauwelijks Engels spreken), een Frans meisje van eind 20 (ook nauwelijks een woord buiten het Franse taalgebied), een oudere Franstalige Belgische dame (die godzijdank wél Engels spreekt) en een 18-jarig meisje uit Duitsland die hier 3 maanden zal blijven. Met name bij het Franse koppel vraag ik me af waarom ze hier uberhaupt zijn aangezien ze niet met de kinderen zullen kunnen praten en de vrouw eruit ziet alsof ze iedere ochtend minstens een uur nodig zal hebben voor haar haar. Bij aankomst bij Daktari worden mijn vermoedens deels bevestigt als ze eigenlijk alleen geïnteresseerd lijken te zijn in alle excursies die je kunt boeken (Kruger park, cheetah wandeling, Blyde river canyon). Ik ben benieuwd of ze bij het verzorgen van de dieren ook daadwerkelijk zullen helpen ...

De volgende dag (zondag) begint met uitslapen en, zoals iedere zondag, een English breakfast (scrambled eggs, aardappel, spek en bonen in tomatensaus :s). Maar ook op zondag moeten de dieren verzorgd worden, dus na het ontbijt gaan we aan de slag! Aangezien ik al bekend ben met alles, aan mij de schone taak om het aan de nieuwe vrijwilligers te leren. Niet gemakkelijk aangezien de helft geen Engels spreekt. Gelukkig offert Regine (de belgische) zich op en fungeert de gehele dag als mijn tolk. Het Franse koppel lijkt enigszins mee te vallen en zijn niet bang om de handen uit hun mouwen te steken (al duurt het soms wat lang voor ze begrijpen wat de bedoeling is). De rest van de dag kan er heerlijk geluierd worden en worden de eerste voorbereidingen getroffen voor morgen: de aankomst van de kinderen!

Bange muisjes

Sinds afgelopen vrijdag ben ik wel gewend aan muizen, maar de bange muisjes die maandag ochtend het terrein op komen lopen zullen nog een hele klus worden! De 4 meisjes (allemaal in hun schooluniformpjes) en 4 jongens kijken om zich heen alsof ze op een andere planeet terecht zijn gekomen. Na het ontbijt krijgen ze een tour over het terrein, worden de regels uitgelegd en krijgen ze hun eerste lessen. Ze luisteren keurig, maar ik vraag me af hoeveel er daadwerkelijk binnenkomt. Dat heeft er deels mee te maken dat de meeste lessen (op z’n zachtst gezegd) nogal chaotisch verlopen. Bij de lessen die ik zelf niet geef, vraag ik me zelfs af of mijn “collega’s” uberhaupt gelezen hebben waar de les over ging nadat we gisteravond de verschillende lessen verdeeld hebben (er is voor iedere les al een heel lesplan geschreven, dus het voorbereiden van de lessen bestaat slechts uit het lezen van dit plan). Hoewel ik me realiseer dat geen van de anderen mensen echt docent is of uberhaupt ooit een les gegeven hebben, maar ik merk wel dat deze ‘docent in hart en nieren’ zich ergert aan het feit ze er nauwelijks aandacht aan lijken te hebben besteed. Voor mij zijn de kinderen de belangrijkste reden dat ik hier ben en ik moet me er even overheen zetten dat dit niet voor iedereen geldt. Daarbij komt ook nog eens dat de 3 Fransen geen Engels spreken en dus geen lessen kunnen geven. Gevolg is dat ik, Leonie en Regine (de niet-Fransen) alle lessen op ons ‘moeten’ nemen en de Fransen alle spelletjes voor hun rekening nemen (zoals mini-golf en pictionary). Ik vind het op zich niet heel erg, omdat ik het nou eenmaal leuk vind om les te geven, maar door ook ontspannen momenten met de kinderen te delen vorm je toch een betere band. Hetgene wat ik nu probeer te doen is me zo min mogelijk bezig te houden met de lessen en activiteiten van anderen (zodat ik me niet steeds in hoef te houden omdat ik eigenlijk het liefste wil inspringen en alles wil overnemen) en me zo veel mogelijk te richten op de lessen die ik zelf geef.

Het lesgeven zelf is vrij intensief, omdat zelfs op de tweede dag er nauwelijks iets uit de kinderen komt. Ik vind het erg lastig om in te schatten of de terughoudende reactie van de kinderen te maken heeft met hun gebrekkige Engels, het feit dat ze verlegen zijn of dat het gewoon desinteresse is. Toch blijf ik proberen, blijf ik alsmaar herhalen en blijf ik zoeken naar de (kleine) momenten waarop je ineens een blik van begrip/herkenning (of eigenlijk iedere blijk van emotie) ziet bij één van de kinderen. Het is goed om te zien dat sommige kinderen heel soms en heel stiekem uit hun schulp lijken te kruipen, zoals stoere bink Hope die een meester acteur blijkt tijdens een toneelstukje over respect of zoals Devine (I know, die namen!) die trots is als hij tijdens de wandelingen altijd als eerste de wilde dieren spot.

Let’s talk about sex baby

Hoewel de hele week van de kinderen gevuld is met nuttige lessen, zijn de “social talks” (‘lessen’ waarbij we proberen met de kinderen in gesprek te gaan over onderwerpen als respect, drugs, alcohol en sex) ook erg belangrijk. De onderwerpen zijn van levensbelang voor deze kinderen, die nou eenmaal leven in een omgeving waar problemen met bijvoorbeeld drugs en alcohol aan de orde van de dag zijn, maar het zijn ook de onderwerpen waarover nauwelijks wordt gesproken in hun dorp vanwege bijvoorbeeld taboes. Deze avond staat de “ safe sex social talk” op het programma. Zoals we in Nederland wel weten is HIV & AIDS hier nog altijd een gigantisch probleem, voornamelijk vanwege gebrekkige kennis en ontwetendheid. Verkrachting en seksueel misbruik komt echter ook ontzettend vaak voor (meisjes hebben hier een grotere kans om verkracht te worden dan dat ze zullen leren lezen) en er is niemand die daar over praat. Omdat het onderwerp sex nogal gevoelig ligt, worden de jongens en meisjes gesplitst en gaan Meghan en ik het gesprek aan met de meisjes. Op onze eerste vraag (waarom hebben mensen eigenlijk sex?) hebben ze geen antwoord en ook hebben ze geen idee hoe je kunt weten of je zwanger bent (de link tussen menstruatie en zwangerschap hebben ze nog nooit gemaakt). Het meest schokkend vind ik echter hun antwoord op de vraag of je seks móet hebben met je vriendje/man als hij dat wil, ook al wil je zelf niet. Ze zijn ervan overtuigd dat je moet doen wat je man wil. Aan het einde van de social talk krijgen de meisjes de kans om al hun vragen wat betreft sex op te schrijven (zelf de vragen stellen is te eng) en ze komen na zo’n 10 minuten met zo veel vragen dat we zelfs na het eten nog verder gaan met het beantwoorden ervan. Het waren goede vragen (al is alles wat ze willen weten uiteraard een goede vraag) en hopelijk hebben we bij deze (toch puberende) meisjes wat onzekerheden en met name ontwetenheid weg kunnen nemen.

A sad goodbye

De week vliegt voorbij! Voor mijn gevoel zijn de kinderen er net en het is alweer bijna tijd om te gaan. Gelukkig eerst nog 2 activiteiten waar ik sinds mijn eigen aankomst al naar uitkijk: The Lion King kijken en het kampvuur. The Lion King, mijn absolute lievelingsfilm en wellicht wel één van de redenen dat ik altijd al naar Afrika heb gewild, is nog niet bekend bij de kinderen. Het is een speciale ervaring om deze film met deze kinderen op deze plek te kunnen kijken. Aan het einde blijken vooral de lachende hyena’s indruk te hebben gemaakt en de hele dag wordt er dan dus ook gelachen als hyena’s. Na het ‘laatste avondmaal’ is het tijd voor een heus kampvuur waarbij de Fransen het volkslied ten gehoren brengen, ik wat pingel op de gitaar en de kinderen eindelijk echt zichzelf laten zien! De meest fascinerende Afrikaanse liederen worden gezongen (afgewisseld met Justin Bieber, Rihanna en John Legend), ze slaan op de grote trommel en ze dansen alsof hun leven er vanaf hangt. Er wordt veel gelachen (als hyena’s) en voor het eerst deze week heb ik het gevoel dat we elkaar begrijpen. Helaas is op vrijdag alweer het afscheid. De kinderen schrijven allemaal 6 beloften op waar ze zich de rest van hun leven aan zullen proberen te houden. Omdat ze vaak onderwerpen kiezen die tijdens de week aan bod zijn gekomen, zijn sommige beloften toch een beetje vreemd. Zo beloofd Magdelinah (een klein 13 jarig meisje) dat ze nooit iemand zal verkrachten :p Maar goed, het gaat erom dat ze wellicht extra zullen nadenken als ze ooit (zeer waarschijnlijk) in een situatie terecht zullen komen waar ze worden verleid door geld, drugs, alcohol of criminaliteit (voor mij een vreemd idee, maar hier een werkelijkheid). Na de beloftes krijgen ze allemaal een cadeau pakketjes (pen, papier en wat snoepjes) en wordt 1 van de kinderen uitgeroepen tot “most improved”, wat betekent dat hij/zij een boompje krijgt om thuis te planten en verzorgen en over een aantal weken een trip mag maken naar het Kruger park. Deze week gaat de prijs naar Lucky, een aardige en behulpzame jongen die tijdens de lessen steeds geconcentreerd aan het werk was en echt geinteresseerd leek in alles waar Daktari voor staat. Na deze ‘uitreiking’ gaan alle kinderen in de bus (na een knuffel hier en daar) en zwaai ik de kinderen met een dubbel gevoel uit. Deze week heb ik ze zien veranderen van bange muisjes naar vrolijke kinderen, maar een week is zo ongelofelijk kort en ik vraag me af hoe groot het effect zal zijn in hun dagelijkse leven. Zal de ontdeugende Josseas de juiste keuze maken als hij moet kiezen tussen een arm maar eerlijk leven of een rijk maar crimineel leven? En zal de verlegen Boitumelo zelf kunnen beslissen wanneer en met wie ze voor het eerst sex heeft? Ik hoop het maar ....