Week nummer 3

Stappen in de bush

Op zaterdag, na een feestmaal ter ere van Michele’s verjaardag, krijg ik de kans om het lokale uitgaansleven te ontdekken. De enige bar in de wijde omgeving is Mahlahla (spreek de ‘h’ uit als een soort zachte ‘g’, die bijna klinkt als een ‘s’). Na ruim een half uur rijden in de bakkie (onder een prachtige sterrenhemel) komen we aan bij een soort chique restaurant/bush lodge (waar toeristen slapen als ze de reservaten in de buurt willen bezoeken). In de bar zijn alleen maar blanken, allemaal medewerkers van de omliggende reservaten of vrijwilligers zoals ik. Ook al voelt het niet als Afrika (en was het zeker niet wat ik verwachtte toen ik “lokaal” hoorde), het is wel gezellig met alle Britten, Belgen, Amerikanen en Duitsers (en een hadjevol Afrikaners). Iedereen vertelt over de verschillende projecten/reservaten waar ze werken en al snel vliegen de meest onwerkelijke (en sterke) verhalen over leeuwen, neushoorns en luipaarden over tafel. De prijs van het bier zal hier ongetwijfeld mee te maken hebben, 12 rand per biertje (nog geen 1 euro). Ook worden ik en mijn mede-Daktari’s geïntroduceerd in een Mahlahla-traditie: Men neme een ‘springbok’ (een vies groen shotje, ook 12 rand) en zette deze op de grond. Vervolgens is het de bedoeling dat je deze drinkt als een giraffe (wat betekent met handen en voeten op de grond en vervolgens met je mond proberen het shotje te pakken....). Een vrijwel onmogelijke (en nogal smerige) traditie, maar het leidt wel tot een hoop vermaak. Als onze BOB na een aantal uurtjes genoeg heeft van water en cola drinken heeft de avond lang genoeg geduurd en is het tijd om naar huis te gaan (wederom een half uur terug).

Nieuwe ronden, nieuwe kansen

Na een uiterst relaxte zondag (waarbij de Fransen en de Belgische de hele dag naar het Kruger park zijn) is het weer tijd voor een nieuwe groep kinderen! Aangezien het Franse koppel ook op maandag weg is (deze tweede en laatste week van hun verblijf is zoals voorspeld volgepland met excursies), ontvangen de overige vrijwilligers de nieuwe groep kinderen. Omdat we allemaal al een week achter de rug hebben verloopt alles een stuk soepeler. Wat ook helpt is dat de (meeste) kinderen deze week een stukje ouder en opener zijn dan de kinderen van vorige week. Hoewel alle kinderen die naar Daktari komen in dezelfde klas zitten (grade 8) zegt dat vrij weinig over de kinderen zelf. Zoals ik al eerder vertelde zitten er soms 60 kinderen in één klas en al deze kinderen verschillen niet alleen van leeftijd (ergens tussen de 13 en 17) maar ook van niveau. Iedere groep is dus weer compleet anders. Het is fijn dat deze groep iets ouder en zelfverzekerder is, waardoor je als ‘docent’ meer terugkrijgt (begrijpen ze eigenlijk wel wat ik vertel of niet?). Hopelijk worden ook deze kids nog opener gedurende de week zodat we weer een goede afsluiter kunnen hebben aan het einde van de week.

Shelvy

Eén van de kinderen deze week is een beetje anders dan de anderen: Shelvy (zeg: Shelby). Hoewel Shelvy, net als de rest deze week, 16 jaar oud is, ziet ze eruit als een meisje van nauwelijks 12. Als ik haar iets beter observeer die ik dat ze moeite heeft met lopen en dat ze verschillende ‘tics’ heeft (zoals draaien met haar ogen). Tijdens de eerste lessen blijkt ook nog eens dat ze geen woord Engels spreekt en verstaat en dat ze niet kan lezen. In haar eigen klas (in het dorp) verdwijnt Shelvy zeer waarschijnlijk tussen haar 59 klasgenoten en is er niemand die op haar let. Ze krijgt geen extra aandacht of hulp terwijl ze zeer waarschijnlijk vrij weinig snapt van de lessen die ze krijgt. In de loop van de week valt met steeds meer op aan de kleine Shelvy, ze kan zich moeilijk uiten (ook in haar moedertaal), praat moeilijk, maakt weinig contact en toont weinig emoties. Hoewel ik uiteraard geen dokter/psycholoog ben, vermoed ik dat Shelvy op zijn minst een zwakke vorm van autisme heeft, gecombineerd met een leerstoornis. Het idee dat ze in Nederland op zo veel manier geholpen zou kunnen worden, maar hier niemand iets voor haar doet (en kan doen), maakt me verdrietig. Met speciale aandacht en begeleiding zou ze nog een hoop kunnen bereiken, maar de werkelijkheid is dat ze waarschijnlijk haar school niet zal afmaken en een werkeloos (en dus arm) leven tegemoet zal gaan. Helaas kan een weekje Daktari daar helemaal niets aan doen. Het enige wat we kunnen doen is haar wat extra aandacht geven en hopen dat ze een fijne week heeft.

Trouble in paradise

Naast Shelvy heeft deze groep echter nog meer ‘probleem’ kinderen. Zo kan Kgothatso wel Engels verstaan (en een beetje spreken), maasr zijn spelling is dramatisch. Zware dyslexie zou me niet verbazen, want hij schrijft alles puur fonetisch, zelfs als een woord op het bord heeft gestaan. Ook Kgothatso zal het erg moeilijk hebben op school en waarschijnlijk niet ver komen. En tenslotte is er nog Precious, een stevige meid van ook 16 jaar oud, waarvan al snel blijkt dat ze gewend is haar zin te krijgen of in ieder geval gewend is iedereen te vertellen wat ze wel en niet moeten doen. Het is erg makkelijk haar gedrag te veroordelen als een typische pestkop, maar de kans is zeer groot dat ze uit een omgeving komt waar ze niks anders gewend is dan dat er tegen elkaar geschreeuwd wordt en je zo goed mogelijk voor jezelf moet opkomen.
Tijdens de lessen (en soms er tussendoor) merk ik al snel dat er binnen de groep veel geplaagd/gepest wordt (pestgedrag blijkt makkelijk te herkennen, zelfs als de kinderen een andere taal spreken). Hoewel we tijdens de “Respect” social talk geprobeerd hebben duidelijk te maken dat je aardig moet zijn voor elkaar, komt het op donderdag toch tot een uitbarsting. Precious, wie anders, loopt Shelvy (blijkbaar) al de hele tijd te treiteren en omdat Shelvy zich hier niet goed tegen kan verweren in woorden draait ze zich ineens om en geeft Precious een klap! Alle vrijwilligers schrikken zich een ongeluk, want dit zagen we niet aankomen! Al snel blijkt (na wat vertaalwerk van de rest van de groep) dat Precious constant aan Shelvy’s kleren loopt te plukken en dat ze ook andere kinderen de hele tijd loopt te irriteren (zoals Joseph). Joseph, op zijn beurt, is echter ook geen lieverdje geweest, blijkt. Na ongeveer 10 minuten is iedereen wat gekalmeerd en zijn er over en weer excuses gemaakt. Nu maar hopen dat de excuses ook daadwerkelijk gemeend waren en ze nu wat aardiger tegen elkaar zullen zijn. Tijdens het kampvuur ’s avonds is het in ieder geval een gezellige boel en maken de kinderen met elkaar muziek en wordt er vollop gedanst!

Een treurig weekend

De vrijdag begint onheilspellend: er staat een stevige wind, het is bewolkt (wat het nóóit is) en overal hangt een sterke brand lucht. Tijdens het ontbijt horen we dat er in de buurt een grote bosbrand is geweest (mede aangewakkerd door de harde wind), maar dat het nu gelukkig geblust is. In de loop van de dag verdwijnt de brandlucht dan ook langzaam, maar de wind wakkert alleen maar aan. Het woord ‘tornade’ wordt zelfs hier en daar geuit. Daar komt nog bij dat ik me, na het afscheid van de kids, niet echt lekker voel. Ik vrees het ergste, want de afgelopen week zijn meerdere vrijwilligers van Daktari geveld door een buikgriepje. En jawel hoor, in de loop van de dag voel ik me zieker en zieker en rond 17u kruip ik rillend in mijn bedje. Gelukkig duurde het bij alle andere vrijwilligers maar 1 dag, dus ik kijk hoopvol uit naar de volgende dag. Zaterdagochtend voel ik me inderdaad al een stuk beter, al heb ik nog totaal geen behoefte aan eten. Na weer wat extra uurtjes slaap in de middag en een goede nachtrust voel ik me zondag weer bijna de oude, afgezien van het feit dat ik wat slapjes ben aangezien ik al 2 dagen nauwelijks iets gegeten heb. De wind is inmiddels ook weer gaan liggen, dus de rust op Daktari is weder gekeerd.

Een Nederlandse invasie

Op zaterdag is het ook tijd om afscheid te nemen van (bijna) alle Fransen. Eigenlijk zou ik vandaag ook vertrekken, maar op uitnodiging van Ian en Michele heb ik besloten nog een weekje langer te blijven. Dit betekent dat er nu een heuse Nederlandse invasie is op Daktari, want er zijn vandaag nog twee Nederlanders (een jong stel uit Eindhoven) aangekomen, vergezeld door een Nieuw-Zeelandse jongen die al vaker op Daktari is geweest. Gelukkig spreken alle nieuwe vrijwilligers wél goed Engels, dus het verdelen van de lessen zal deze week een stuk simpeler worden!

Ik besef nog niet helemaal dat dit mijn laatste week is hier en dat ik volgende week rond deze tijd (waarschijnlijk) in Durban zit! Spannend!!