Einde hoofdstuk 1

En dan is het écht tijd voor mijn allerlaatste week Daktari. Na een weekend ziek, zwak en misselijk ben ik op maandag weer helemaal opgeknapt en ben ik klaar voor een nieuwe groep kinderen! Wederom begint de groep stil en verlegen, maar daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Toch blijft het me verbazen dat iedere groep toch weer anders is, ook al zitten al deze kinderen normaal gesproken bij elkaar in de klas.

Op maandagmiddag krijg ik weer de kans om met Nathalie mee te gaan naar de eco-club, deze keer op een andere middelbare school. Ook hier echter dezelfde taferelen (kortom, chaos met geiten). Vandaag staat er geen les over het milieu op het menu, maar een stukje Zuid-Afrikaanse geschiedenis: “Mandela: a long walk to freedom” (film). Net als wij weten de kinderen in Zuid-Afrika namelijk niet zo veel over Mandela. Ze weten dat hij vocht voor vrijheid, maar hoe weten ze niet precies. En ook zijn woelige en soms gewelddadige leven voor zijn gevangenschap is bij hen nauwelijks bekend. Een uur zit ik met 13 kinds geboeid naar de laptop te staren, maar dan is de tijd helaas op. De kinderen vinden het zeer interessant, al kunnen ze de link tussen de jonge man in de film en Mandela nog niet helemaal leggen. Volgende week verder! (de kinderen dan, ik ben dan alweer compleet ergens anders, aaah!). Op de terugweg naar Daktar spot ik ook nog even 1 van de big 5: de buffel! Ik zie vooral een grote koe met rare hoorns, maar ik begrijp later dat het vooral indrukwekkend is om een kudde buffels bij elkaar te zien (zo’n 600 in plaats van de 10 buffels die nu voorbij scharrelden).

Een groep apart

Als je álle kinderen uit een klas mee laat doen aan een project, dan kan het natuurlijk gebeuren dat je een groep kinderen bij elkaar hebt die niet echt geïnteresseerd zijn in wat er op Daktari te doen is. De lessen kunnen ze ‘doorstaan’, maar eigenlijk willen ze vooral voetballen. Halverwege de week blijkt deze groep hieraan te voldoen. Hoewel de meeste kinderen volgens mij wel degelijk begrijpen waar we het over hebben, lijken ze als groep besloten te hebben dat ze gewoon niet gaan antwoorden op onze vragen. Ze zitten stil, ze luisteren, ze maken soms zelfs aantekening, maar er komt weinig aan en we krijgen al helemaal niks terug. Met name de meiden lijken hier last van te hebben. Mede door hun gebrekkige kennis van het Engels, maar vooral vanwege Happy (één van de meiden) die duidelijk de ‘leider’ van de groep is en waar de arrogantie vanaf straalt. Het is een zware week voor ons vrijwilligers (het bekende trekken aan een dood paard), maar toch blijven we proberen en zoeken we naar de kleine momenten waarop 1 van de kinderen ontsnapt aan de groepsdruk, écht geïnteresseerd lijkt en actief mee doet. Een zeer zware laatste week …

De laatste avond besluit Happy nog even haar stempel op de week te drukken. Na een uiterst gezellig kampvuur (waarbij er onverwachts uitbundig wordt gezongen en gedanst) breng ik de kinderen naar hun slaapkamers. Happy komt vervolgens naar me toe en eist een cadeau. Ik snap niet waar ze het over heeft en vraag haar waarom ze een cadeau zou verdienen. “omdat ik heb gezongen” is haar simpele antwoord. In de loop van de week kunnen de kinderen kleine cadeautjes winnen (een pen, schriftje etc) met verschillende spellen die we spelen, zoals wiskunde-bingo. Happy vindt nu dat ze zo goed heeft meegedaan met het zingen bij het kampvuur dat ze ook iets moet krijgen. Als ik haar probeer uit te leggen dat ze niet zomaar een cadeau kan eisen, is ze duidelijk helemaal niet zo ‘happy’ meer en zegt ze me weg te gaan. Mijn eerste reactie is “excuse me?”, waarop ze doodleuk haar commando herhaald. Ik kan mijn oren niet geloven en zeg haar dat ik zo niet toegesproken wil worden. Gelukkig bindt ze wat in, maar het is duidelijk dat de les ‘politeness and respect’ niet is aangekomen ... Toch is haar gedrag naar mij toe niet hetgene dat me het meeste stoort. Ik vind het vooral erg dat de dansende en zingenden Happy die ik tijdens het kampvuur had gezien blijkbaar niet voortkwam uit plezier, maar uit hebberigheid en ergens voel ik me bedonderd. Met de overige vrijwilligers (die nog veel erger geschokt zijn dan ik) wordt de volgende dag besloten dat Happy, naast een pittig gesprek over respect, bij het afscheid geen afscheidscadeautje zal krijgen (wat de rest wel krijgt). Als ik haar uitleg waarom zegt ze het te begrijpen, maar haar humeur zakt per direct tot onder het vriespunt. Jammer dat mijn laatste week op Daktari zo moet eindigen, maar ik vind het nog ‘jammerder’ dat Happy haar kans op een leuke en leerzame week aan zich voorbij heeft laten gaan. Gelukkig zijn er deze en voorgaande weken genoeg kinderen geweest die die kans wél gegrepen hebben en het echt naar hun zin hebben gehad. Daar probeer ik me op te focussen.

Rocking 4 Rhinos

Nadat ik mijn vertrek al een week heb uitgesteld, blijkt er tijdens het weekend van mijn nieuwe vertrek een festival georganiseerd te worden: “Rocking 4 Rhinos”. Een lokaal en klein festival waarvan alle opbrengst ten goede komt aan anti-poaching en het behoudt van de neushoorn. Omdat ik wel benieuwd ben, besluit ik mijn vertrek nogmaals uit te stellen (voor 2 daagjes) om dit festival mee te kunnen pikken. Ik word van tevoren gewaarschuwd dat ik niet te veel moet verwachten: er spelen alleen lokale artiesten (die gratis wilde komen opdraven), maar ook al zal de muziek misschien niet spetterend zijn, gezellig wordt het ongetwijfeld. Het enige probleem: hoe gaan we er komen? Als je middenin de bush zit is vervoer altijd een lastig punt. Alles is ver en er is geen openbaar vervoer. We kunnen op zaterdagochtend wel meerijden met Ian naar Hoedspruit, maar vanaf daar is het nog ruim een half uur rijden. En hoe we op zondag terug moeten komen blijft ook nog de vraag. Gelukkig heeft Meghan het lumineuze idee om Greg (een vriend van Daktari) te overtuigen om ook naar het festival te gan (en zo voor onszelf een lift te regelen). Het vergt flink wat overtuigingskracht, maar uiteindelijk geeft Greg toe, jeej! Zaterdagmiddag is het dan zo ver en na 2 uur rijden komen we eindelijk aan bij R4R. Het is zeker klein (denk feestweek Hei-en Boeicop), maar de zon schijnt, er is goedkoop bier en de sfeer is uitstekend. De bands die spelen zijn, zoals voorspeld, niet denderend, maar ze zingen allemaal in Afrikaans (het publiek is voornamelijk blank) en ik vermaak me prima met proberen te ontcijferen wat ze nou eigenlijk zingen. In de loop van de avond wordt het steeds drukker en ’s avonds staat er een heuse menigte voor het podium. Al snel wordt ons duidelijk waarom als de laatste band van de avond het podium op komt: the Kiffness. Een lange jonge met lang haar en een trompet en een grote donkere jongen (genaamd ‘black norris’) met basgitaar, beiden in roze onesie, beginnen te spelen en, wonder boven wonder, de muziek is echt tof! Zeker een goede afsluiter van de avond! Omdat het niet echt veilig is om in het donker terug te rijden (en eigenlijk ook gewoon te ver) blijven we, net als velen, kamperen op het terrein. Greg heeft voor iedereen een tent en slaapzak geregeld, dus al snel is iedereen naar dromenland. Midden in de nacht word ik echter wakker van een raar geluid, een zacht getik op het tentdoek.... Het duurt even, maar dan realiseer ik me dat het regent! Aangezien ik de hele maand dat ik hier ben nog geen regendruppel heb gezien moet ik even naar buiten kijken om te checken of het wel écht regen is, maar jawel, de enige nacht dat ik in Zuid-Afrika kampeer stort het met bakken uit de hemel! Gelukkig lig ik droog en de volgende ochtend is er slechts een kleine miezer over van de regenbui van die nacht. Na een kopje koffie pakken we onze spulletjes in en rijden we snel terug naar Daktari zodat we de brunch nog kunnen meepikken (en een beetje kunnen bijslapen).

Hoofdstuk 2

Helaas is het maandag dan écht tijd om te vertrekken. Ik geef iedereen een dikke knuffel en vang nog snel een glimp op van de nieuwe groep kinderen, maar dan moet ik écht naar de bus. Meghan krijgt onderweg nog even autorijles van Ian (aangezien ze Amerikaans is kan ze niet rijden met versnelling) en dan zit ik 6 uur in de bus terug richting Johannesburg. Ik word netjes van de bus opgepikt door het hostel en ’s avonds lijkt Daktari alweer heel ver weg. In het hostel ontmoet ik een Brit (die net 4 maanden in Namibie is geweest) en een ander Nederlands meisje (net terug van een aantal maanden Zambia en Zimbabwe) en mijn eerste echte “two-day-friends” (mensen die je in een hostel ontmoet en waar je een aantal dagen mee optrekt) zijn gemaakt! We besluiten al snel dat we op dinsdag een film-marathon gaan houden aangezien we alledrie al (minstens) een maand geen tv/film hebben gekeken. De chille film-dinsdag wordt afgesloten met een heerlijk eigengemaakte maaltijd (mexicaans).

Morgenochtend begint mijn reis dan echt en word ik door de Bazbus (een hop on-hop off backpackers bus) opgehaald bij het hostel. De busreis naar Durban zal ten minste 10 uur duren! Gelukkig heb ik muziek, een boek en een speciale kaart van Sandra waar ik erg nieuwsgierig naar ben ;)

Tot snel!
X