And now, the end is near...

In Kaapstad was het druk, druk, druk, dus weinig tijd om aan mijn blog te schrijven. Inmiddels ben ik weer in Johannesburg en maak ik me op voor mijn vertrek richting de Nederlanden! Nu heb ik dan ook weer wat meer tijd om achter de laptop te zitten en eindeloze boekwerken te typen, dus bij deze: mijn belevenissen in Kaapstad!

HOUT BAY HIGH SCHOOL

Mijn laatste weken in Zuid-Afrika zijn aangebroken en daarmee is ook het project begonnen. Even wennen is het wel. Wennen aan een dagelijks ritme, wennen aan een nieuwe omgeving en wennen aan nieuwe verwachtingen. Hoe steekt het project in elkaar en wat kan ík doen?

Op maandag worden Tora en ik, zoals ik al vertelde, naar Hout Bay High School gebracht. Hout Bay is een dorpje net ten zuiden van Kaapstad, waar de bevolking het over het algemeen niet te breed heeft. Met name de inwoners van de krottenwijk Imizamo Yethu, letterlijk “onze strijd” in Xhosa, bezitten niet veel meer dan hun hutje en een hoopje (kapotte) kleding en wat eten. De meeste leerlingen van Hout Bay High School komen uit deze achtergestelde wijk (zo’n 45 minuten lopen van school vandaan). Hoewel deze school een stuk georganiseerder is dan de scholen die ik met Daktari heb bezocht (er lopen hier geen geiten rond), wordt al snel duidelijk dat ook hier de omgeving niet optimaal is om te leren. ’s Ochtends vraagt Kevin bij de receptie welk lessenschema er vandaag gevolgd wordt, een 50 minuten rooster, een 45 minuten rooster of weer iets anders? Dan verandert namelijk per dag. Ook is het iedere ochtend weer afwachten welke docenten er wel en niet aanwezig zijn. Als een docent geen zin heeft om les te geven dan kan het zijn dat hij/zij gewoon niet op komt dagen. Of op z’n minst een paar uur te laat. Moet kunnen toch? :p Verder bestaat de gemiddelde klas uit zo’n 40 leerlingen, waarvan het trouwens ook maar afwachten is wie er wel en niet en hoe laat besluiten naar de les te komen. Het wordt me al snel duidelijk dat gedrag hier nauwelijks verbonden is aan consequenties. Werk je hard en slaag je voor alles? Leuk voor je. Doe je niks en kom je maar de helft van de dagen naar school? Ook goed. Het lijkt niemand iets te kunnen schelen.

Gelukkig zijn er nu mensen die het wél iets kan schelen. Enkele jaren geleden heeft Teachers for Africa hier op school een Learner Centre opgericht. Het Learner Centre bestaat uit een mediatheek (een aantal computers en boeken) in een lokaaltje. Als leerlingen aan een project moeten werken, informatie moeten opzoeken of hulp nodig hebben bij hun huiswerk, kunnen ze naar het Learner Centre komen waar de vrijwilligers ze kunnen helpen. Eén van de vaste medewerkers van het centrum is Kevin, die mij en Tora ook iedere dag naar de school brengt. Hij loopt inmiddels al meerdere jaren hier op school rond en heeft dus ook verschillende generaties voorbij zien komen. Hij kan precies vertellen wie er hard werkt en wie niet, wiens broer verslaafd is aan drugs of wiens moeder onlangs ontslagen is. Hij wordt ook door vrijwel iedereen vriendelijk gegroet en door meerdere kinderen “grandpa” genoemd. Het is een zware taak, maar een taak die Kevin met groot genoegen op zich neemt.

De eerste dagen is het zoeken. Welke kinderen kan ik waarmee het beste helpen? De eerste paar keer dat ik een leerlingen probeer te helpen komt het er al snel op neer dat ik met het project bezig ben en de leerling naast me zit en toekijkt. Niet echt de bedoeling. Het probleem is echter dat deze kinderen een opdracht krijgen om onderzoek te doen (bijvoorbeeld naar telescopen) maar niemand ze ooit geleerd heeft hóe ze eigenlijk onderzoek moeten doen. Ik word me er hier heel erg bewust van dat wij sommige vaardigheden voor lief nemen, omdat ze in Nederland al op jonge leeftijd worden aangeleerd. Zo is er bijvoorbeeld het probleem van “antwoord in je eigen woorden”. De leerlingen hebben werkelijk waar geen idee hoe ze iets in hun eigen woorden moeten zeggen. Zelfs als ze weten wat het goede antwoord is, dan veranderen ze hooguit 1 woord en dan denken ze dat het al anders is. Waar het meestal op neer komt is dat ze hele stukken tekst letterlijk over schrijven, geen idee hebben waar het over gaat en er niks van geleerd hebben. Technisch en globaal lezen is nog iets wat ze simpelweg niet kunnen. Als ze een website voor zich krijgen en ergens op die website staat de informatie die ze nodig hebben, dan beginnen ze altijd gewoon bovenaan met lezen. Ze kijken niet naar kopjes, weten niet waar ze moeten kijken (en geven het meestal snel op). Het is echter niet verwonderlijk dat de leerlingen hier dit nooit geleerd hebben, aangezien zelf nadenken niet bepaald gestimuleerd wordt door de manier van lesgeven. De docent staat voor de klas, hij/zij kopieert de informatie uit het lesboek (dat door de regering wordt geleverd) op het bord, de leerlingen nemen de informatie over in hun schrift en dat is het. Geen uitleg, geen inbreng vanuit de leerlingen, laat staan enige vorm van activerende didactiek. Tenslotte is er het gebrek aan computerkennis. De meeste leerlingen weten nog nét hoe ze iets moeten typen in Word (in het traagste tempo ooit), maar opmaak gaat al te ver. En ook Google skills zijn onderontwikkeld. Ze typen letterlijk de vraag/opdracht in die in hun opdracht staat (zoals “Find a diagram of the telescope”) en staren vervolgens enkele minuten naar de resultaten. Hoewel het logisch is dat ze hier geen verstand van hebben (voor de meeste kids zijn de computers in het Learner Centre de eerste computers waar ze mee werken) maakt het me erg bewust van de rol die internet/de computer speelt in onze samenleving. Wat ze trouwens wél heel goed kunnen is het Googlen van plaatjes van Nike/Adidas schoenen. Dit land lijdt sowieso aan een ernstige vorm van schoenenverslaving, maar voor de kinderen uit de krottenwijk zijn merkschoenen een gigantisch status symbool. Draag je andere schoenen dan de standaard schoenen die bij het schooluniform horen, dan ben je al heel wat. De kinderen hier kunnen zulke schoenen uiteraard nooit betalen, maar de (blanke) rijken gooien vaak spullen weg die naar hun standaard nog prima (door enkele generaties) te dragen zijn. Recyclen, zullen we het maar noemen.

In de loop van de weken begin ik mijn plek te vinden. Dit komt onder meer doordat de leerlingen míj weten te vinden. Ze weten dat ik er ben, dat ik ze kan helpen met Engels en verstand heb van de computer. Doordat het Learner Centre puur is voor leerlingen die er zelf naar toe willen komen, zie je vaak dezelfde kinderen voorbij komen en begin ik ze langzaam te leren. Zo is er Lorenzo die graag vrijwilliger wil worden bij de Sea Rescue (die een grote afdeling hebben in Hout Bay). Hij vraagt mij te helpen met het schrijven van een e-mail naar de Sea Rescue (nadat we samen een e-mailadres voor hem hebben aangemaakt) en komt vervolgens iedere dag vol verwachting zijn mail checken in het Learner Centre. Iedere keer als er een mail binnenkomt help ik hem weer verder met het antwoorden en invullen van (eindeloze) formulieren. Als hij dan eindelijk wordt uitgenodigd om langs te komen, kan hij zijn enthousiasme bijna niet meer bedwingen. Ik ben zo blij voor hem! Iets als vrijwilligen kan zo'n verschil maken in de wereld waar deze kinderen in leven. Het houdt ze van de straat, ze worden positief beïnvloed door de andere vrijwilligers en medewerkers en het staat goed op hun cv (hun enige wapen in de strijd tegen werkeloosheid).

Iets anders wat me opvalt aan deze kinderen is de manieren waarop ze hun ervaringen en emoties uitten. Waar ik mijn leerlingen in Nederland op geen mogelijke manier aan het lezen en schrijven krijg, komt hier de ene na de andere leerling binnen die verhalen, poëzie of raps schrijft, en nog goed ook! Ze vragen me om hun verhalen te lezen en te controleren en ik word meerdere keren gegrepen door de manier waarop ze schrijven over hun leven en hun ervaringen. Ik verwonder me over de manier
waarop deze kinderen omgaan met hun problemen. Waar sommige kinderen helaas kiezen voor drugs of criminaliteit (waar je ook genoeg van ziet hier op school), zijn er ook een heleboel kinderen die hun moeilijkheden overkomen door middel van creativiteit (naast religie uiteraard). Niet alleen schrijven, maar ook dansen, zingen en tekenen... de kinderen hier hebben er een gave voor. Het is hun enige uitvlucht. Zo laat Siboja me een gedicht lezen genaamd "father". Hij, als vele kinderen hier, groeit op zonder te weten wie zijn vader is. Een van de grotere problemen in de township is tienerzwangerschap en vaak zijn de vaders nergens te bekennen. Al deze kinderen groeien op zonder mannelijk rolmodel en moeten het vaak zelf maar uitzoeken in de harde wereld. De manier waarop hij erover schrijft is aangrijpend. Aanschouwend maar toch persoonlijk, niet wat je verwacht van een tiener! De volgende dag maken we samen een blog aan, zodat hij zijn gedichten door andere kan laten lezen en vooral zodat hij inspiratie kan opdoen via andere bloggers. Mocht iemand geinteresseerd zijn, het adres is http://sbobopoetry.wordpress.com/. Er staat nu nog niet zo veel op (vanwege de toetsweek waar ze nu middenin zitten), maar ik hoop dat hij blijft schrijven en zich blijft verbeteren.

Zoals ik net al zei, zijn er helaas ook kinderen die hun toevlucht zoeken in andere middelen. Zo staat er in de school overal het nummer 28 op de muur gekalkt, het teken van een van de lokale bendes. En ook drugs (met name wiet) wordt veelvuldig gebruikt. Zo is er Keenan. Keenan is niet de slimste, niet de sportiefste en niet de creatiefste van de kinderen die er rondlopen op school. Het lijkt hem ook niet zo veel te kunnen schelen: hij komt vaak te laat, wordt regelmatig de les uitgestuurd omdat hij zijn werk niet bij zich heeft of loopt zelf simpelweg de klas uit omdat hij vindt dat hij er niks leert. En ergens snap ik het wel. Keenan is een beetje het ontdeugende jongetje van de klas en gaat dus niet uren besteden aan huiswerk dat niet gecontroleerd wordt en zal niet snel zelf op zoek gaan naar informatie die hij van zijn docenten niet krijgt. In de omgeving waar deze jongeren opgroeien is opgeven dan al snel de makkelijkste weg. Je moet bereid zijn heel erg hard te werken om wellicht ergens te komen, maar zelfs dan is het onzeker. Keenan heeft het wel zo'n beetje opgegeven. Er is dan ook niemand die het verder iets kan schelen. De docenten maakt het meestal niet veel uit wat hun leerlingen doen en ook ouders komen alleen naar school als er ernstige problemen zijn. Als ik net ben begonnen aan het project komt Keenan een aantal keer langs in het Learner Centre, meestal omdat ie de klas is uitgestuurd maar vooral omdat ie nieuwsgierig is naar de nieuwe vrijwilligers. De aantal dagen daarna komt ie niet meer langs en ik zie hem ook nergens rondlopen op school. Als ik me bijna zorgen begin te maken komt hij ineens weer binnengewandeld. Maar het is niet dezelfde Keenan die ik eerder heb leren kennen. Zijn ogen zijn bloeddoorlopen, zijn spraak is onsamenhangend en hij lijkt ergens heel erg ver weg: hij is high. Het doet me verdriet om deze jongen zo te zien, die in Nederland wellicht niet tot drugsgebruik zou zijn vervallen. Daarbij komt nog eens dat de consequenties van drugs in deze omgeving nog veel groter zijn. De kans dat een leerling school afmaakt en vervolgens werk vindt is al klein, laat staan als deze leerling een drugsverleden heeft. Ik maak Keenan duidelijk dat ik hem op deze manier niet in het Learner Centre wil hebben (met mijn beste boze juffenblik) en ik hoop maar dat ik doordring tot de planeet waarop hij zich begeeft. Wonder boven wonder komt Keenan een aantal dagen later weer langs, deze keer zonder wazige blik. Hij heeft zelfs huiswerk bij zich (waar hij heel nonchalant geen aandacht aan besteedt totdat ik vraag wat het is en aanbied hem ermee te helpen). Nog een aantal keer komt Keenan langs voor het einde van mijn project is aangebroken, steeds zonder drugs gebruikt te hebben en steeds met een of andere opdracht waar ik eerst naar moet vragen. Ik heb niet de illusie dat mijn aanwezigheid van 3 weken Keenan voorgoed van de drugs heeft afgeholpen, zeker niet. Ik kan alleen maar hopen dat hij heeft gezien dat er mensen zijn die het wel kan schelen wat hij met zijn leven doet en dat hij na de zomervakantie weer iemand vind die hem de aandacht geeft die hij zo hard nodig heeft.

KAAPSTAD

Naast alle inspirerende, grappige en interessante kinderen die ik tijdens het project heb ontmoet, heb ik gelukkig ook de tijd om naast het project de stad te verkennen. De school is (officieel) om kwart voor 3 uit, waarna we regelmatig met Rick en Lydia meegaan naar de verschillende zwembaden (zoals in township Langa) om daar zwemles te geven aan de kinderen. Rick geeft officieel waterpolo training aan een aantal oudere kinderen of iedereen die zegt te kunnen zwemmen. Vaak blijkt echter al snel dat er een aantal kinderen helemaal niet kunnen zwemmen en daar ontfermen Lydia en ik ons dan weer over. Na het zwemmen brengt Kevin ons weer naar het appartement, waar we gemiddeld rond 5 uur wel weer zijn. Het is dan vaak tijd om snel boodschappen te doen, want de winkels gaan hier allemaal om 5 a 6 uur dicht. Iedereen die dus net uit zijn werk komt rent naar de supermarkt waar vervolgens gigantische rijen staan. Omdat we na de hele dag "werken" vaak geen zin hebben om in de rij te staan (of te koken), eten we regelmatig buiten de deur. Er zijn hier in Kaapstad zo veel opties, die vaak ook nog eens heel goedkoop zijn, dat dit niet bepaald een moeilijk beslissing is. Verreweg mijn lievelingsplek is de Eastern Food Bazaar. De EFB is een overdekte hal met langs de wand verschillende kraampjes. Ieder kraampje heeft zijn eigen Oosterse specialiteit, alles van Chinese noedels tot Naan brood, maar liefst 900 verschillende keuzes! Nadat je je keuze hebt kunnen maken en bij de (gezamenlijke) kassa een belachelijk laag bedrag hebt betaald, neem je je bonnetje mee naar het bijbehorende kraampje en staat in no time een dampend bordje heerlijkheden voor je! Fantastisch! En ook hier geldt hetzelfde als bij de chinees in Nederland: je krijg altijd 3 keer zo veel als je in je eentje op kunt :p Na het eten vraag ik dan ook om een “doggy-bag” om alle restjes in te doen. Kan ik morgen nog lekker eten tijdens de lunch. Onderweg stuit ik echter op een probleem. Hoewel Kaapstad zeker niet de armste stad van Zuid-Afrika is, lopen er veel daklozen rond en als de derde hongerige zwerver me om mijn eten vraagt, kan ik het niet meer over mijn hart verkrijgen om nee te zeggen. Ik heb thuis nog genoeg in mijn kast liggen om me ook morgen weer helemaal rond eten, ook zonder deze restjes. Ik geef mijn (koude) eten dus weg en ontwikkel in de daaropvolgende weken de gewoonte om alles wat ik niet opeet niet weg te gooien, maar mee te nemen. Je komt altijd wel iemand tegen die er gelukkig van wordt. Naast de Eastern Food Bazaar zijn er op Kloof Street (in het verlengde van de bekende Long Street) nog een heleboel andere restaurantjes, van Italiaans tot Mexicaans en van alles nog wat (al is de Zuid-Afrikaanse keuken sterk onder vertegenwoordigd).

Naast eten is er in Kaapstad natuurlijk ook nog genoeg te doen. Zo word ik in mijn eerste week door Tora en Lydia meegenomen naar een ballet voorstelling! Ons appartement ligt vlakbij het ArtsCape theater en binnen een aantal minuten zitten we dan ook te kijken naar Thumbelina, opgevoerd door het Cape Town City Ballet. Wat we echter niet wisten is dat het een voorstelling voor kinderen is, deels opgevoerd door de jeugdafdeling van het Cape Town City Ballet. Het niveau is dus niet altijd helemaal waar we op hadden gehoopt, maar erg aandoenlijk is het bij vaak wel :p
In het weekend breng ik een bezoekje aan “Waterfront”, een wijk aan de kustzijde van Kaapstad en verruit het meest toeristische gedeelte van de hele stad. Het is dan ook erg druk, zeker nu de Volvo Ocean Race (de grootste zeilrace ter wereld) hier is aangemeerd. Afgezien van de drukte is het wel een erg mooi stukje Kaapstad, goed onderhouden met een mooi uitzicht zowel over de oceaan als op de Tafelberg. Ook een erg hip stukje Kaapstad, trouwens, met een indoor Food Market (compleet met veganistische hapjes en zelfgemaakte kazen) en een indoor design markt (waar ze naast de gewoonlijke toeristische spullen ook echt mooie ontwerpen en spullen hebben). Allemaal wel een tikkeltje duurder dan in de rest van de stad uiteraard.

Vanaf Waterfront vertrekt ook de boot naar Robben Eiland, de gevangenis waar onder andere Mandela opgesloten heeft gezeten. De boottocht, ongeveer een uur, is erg lekker in het zonnetje, maar uiteraard is dat niet de reden dat ik Robben Eiland wil bezoeken. Als we aankomen worden we overgeplaatst van de boot naar een bus, waar we vervolgens het eiland mee worden overgenomen. Af en toe voelt het alsof de gidsen denken dat ze niet genoeg hebben om te laten zien, als we bijvoorbeeld langs het postkantoor en de tennisbaan van de vroegere bewaking rijden. Nou niet het meest interessante onderdeel van de tour en het doet zelfs een beetje afbreuk aan de rest wat wel interessant is. Zoals het huis waar Robert Sobukwe (een anti-apartheid politicus) jarenlang in afzondering gevangen werd gehouden en de kalksteenmijn waar de gevangen dag na dag moesten graven, hoe ongezond de felle zon en het fijne stof ook voor ze was. Na de bustour worden we naar de gevangenis zelf gebracht, waar een ex-gevangenen van Robben Eiland ons rondleidt. Op een of andere manier wordt ik echter geen enkel moment echt gegrepen door de gebeurtenissen die zich hier hebben afgespeeld. Ik kan niet precies duiden waar dit door komt. Wellicht wordt ik afgeleid door de aparte manier van praten van de gids, of mis ik documentatie (foto's) om deze plek in de geschiedenis te kunnen plaatsen. Het is voor mij nu vooral een groot leeg gebouw. Zonde, want volgens mij zou dit een heel indrukwekkende plek kunnen zijn.

Mijn derde weekend wordt gevuld met een heel ander soort activiteiten. Lydia doet in Nederland veel aan klimmen (je weet wel, op zo'n muur met van die gekleurde knoppen erop) en wil dit in Kaapstad ook graag een keer doen. Mij lijkt het ook wel eens leuk en zo vertrekken ik, Lydia, Rick, Tora en Emile (waar we eerder al mee zijn gaan zwemmen) naar de klimhal. Na een korte instructie probeer ik een poging te wagen op een gemakkelijke route. Al snel ben ik halverwege de wand, maar dan maak ik de fout om naar beneden te kijken. Ah! Wat hoog!! Snel laat ik me door Lydia weer naar beneden geleiden. Het klimmen vind ik nog wel leuk, maar moet dat ook zo hoog? Gelukkig hoeft dat niet perse! Boulderen is een manier van klimmen waarbij je niet de hoogte in gaat, maar een bepaalde route volgt langs een wand. Pittig, maar voor mij een leukere uitdaging. Hoewel ik geen enkele route weet af te maken (mijn armen, handen en benen beginnen het langzaam op te geven) vond ik het toch een leuke ervaring! Na het klimmen verwennen we onszelf op iets lekker bij de lokale Neighbourfoods market, een markt met eten gemaakt van (voornamelijk) lokale ingredienten. Een erg hipster-rijke omgeving, maar toch ook wel gezellig :p 's Avonds gaan ik, Rick en Lydia uit eten bij een echt Zuid-Afrikaans grill restaurant, waar ik natuurlijk niet voor de vegetarische optie kan gaan. Ik heb nu dus de keuze uit springbok, struisvogel, krokodil, wild zwijn of zebra :s Ik ga uiteindelijk voor de krokodil, een soort vreemde mix tussen kippenvlees en varken, of dat is in ieder geval wat ik er uit haal. Best lekker, maar niet mijn favoriet (maar goed, dat is vlees eigenlijk nooit).

Na het eten staat er iets heel leuks op de planning! Meghan, die ik in Daktari heb ontmoet, komt namelijk een weekje naar Kaapstad!! Jeej!! Ze reist samen met iemand die daar in de buurt ook een vrijwilligers project doet (Akeen) en vandaag zijn ze aangekomen met het vliegtuig :) De avond bestaat uit het drinken van een aantal drankjes, maar vooral uit heel veel bijkletsen! Zo gek, maar vooral heel gezellig dat ze hier is! Helaas is het ook de tijd om (onofficieel) afscheid te nemen van Rick en Lydia die vandaag hun laatste dag bij het project hadden. Ik zeg onofficieel want ze zullen nog een week in het appartement blijven, maartoch zullen we niet meer zo intensief met elkaar op trekken. Jammer, maar voor hen wel lekker. Ze hebben bijna 3 maanden al hun tijd en energie gestopt in het project en zijn toe aan rust.

De volgende middag gaan we met z'n 3-en (ik, Meghan en Akeen) de stad nog wat meer verkennen en lopen we mee met een gratis wandeltour door Bo-Kaap, een Islamitische/Malaysische wijk in Kaapstad. In de loop van de geschiedenis is in deze wijk de traditie ontstaan om je huis in de meest vrolijke kleuren te schilderen. De groene, blauwe, roze en gele huizen leveren een vrolijk gezicht op en laten weer een heel ander gezicht van de stad zien dan de wijken die ik tot nu toe heb gezien.

In de loop van de week, mijn laatste week in Kaapstad :(, worden de uren die ik niet met het project bezig ben besteed aan wachten op Meghan en Akeen (die altijd te laat zijn :p), lekker eten en uitgaan in Long Street. Heel gezellig, maar ook wel erg vermoeiend :p Op de laatste donderdag van het project begint de toetsweek op Hout Bay High School, dit betekent dat alle kinderen 's ochtends naar school komen voor een toets en daarna gelijk naar huis gaan om weer te leren voor morgen (of om andere dingen te doen, maar goed). Aangezien we nu nog amper kinderen in het Learner Centre binnen krijgen, besluiten we ook maar vroeg naar huis te gaan en om 11 uur zijn we alweer terug. Omdat ik het project niet op deze manier wil afsluiten gaan we ook op vrijdag nog even naar de school om afscheid te nemen van alle kinderen die we in de afgelopen weken hebben leren kennen. En natuurlijk van Kevin die ons in de afgelopen 3 weken uren heeft rondgereden, alles heeft laten zien en heeft geholpen in ons project. Niet leuk :(
De korte dagen op het project betekent wel dat ik nu de mogelijkheid heb om dingen te doen waar ik in het weekend nog niet aan toegekomen was. Zo bezoek ik de “Gardens”, de plek waar de VOC zijn tuinen had aangeplant om alle schepen van vers voedsel te kunnen voorzien, en het planetarium, waar ik alles leer over de sterren op het zuidelijk halfrond. Erg interessant en het geeft me gelijk de kans om nog even te genieten van het heerlijke weer.

Op zaterdag ga ik mee met een tour die ik al had geboekt toen ik nog met de Bazbus reisde (en die ik een beetje vergeten was :p). De tour vertrekt vanuit Kaapstad en gaat het hele Kaapse Schiereiland over tot aan Kaap de Goede Hoop, het meest zuidwestelijke puntje van Afrika (niet het meeste zuidelijke puntje zoals vaak wordt gedacht). De eerste stop is grappig genoeg Hout Bay, waar ik vrijwel elke dag geweest ben :p Maar toch leuk om het eens als toerist te bekijken. Vanaf Hout Bay gaan we door naar Simon's town om penguins te kijken, erg schattig (en nogal stinkend :p). Na de penguins rijden we naar het Table Mountain National Park, vanwaar we per fiets richting de punt van de kaap gaan. Na een lekkere lunch is het tijd voor een wandelingetje naar het echte uiterlijkste puntje (of in ieder geval tot waar het bord staat). De natuur die we de gehele tocht te zien krijgen is overweldigend. Stijle kusten, hoge bergen en vreemgevormde rotsen. Prachtig. En onderweg spotten we ook nog een aantal bavianen die elkaar uitgebreid aan het vlooien zijn, midden op de weg :p

's Avonds “vieren” Akeen, Meghan en ik onze laatste avond in Kaapstad. Ik vlieg volgende week vrijdag pas vanuit Johannesburg, dus ik zou nog een aantal dagen langer in Kaapstad kunnen blijven. Meghan en Akeen gaan echter met de trein terug naar Johannesburg, een tocht waar ik veel goede verhalen over heb gehoord en die ik ook graag zou willen maken. Omdat de 29-uur durende treintocht een stuk gezelliger (en veiliger) is met mede-reizigers, besluit ik mijn 3 extra daagjes in Kaapstad op te geven en met hen mee te reizen.

I AM LEAVING ON A TRAI-AIN, DON'T KNOW WHEN I'LL BE BACK AGAIN

Op zondagochtend 9 uur staan we klaar op het perron en betrekken we ons 4-persoonskabine waar we de komende 1,5 dag zullen doorbrengen. Eigenlijk best nog wel ruim, dus prima te doen. De eerste aantal uren doe ik niks anders dan uit het raam kijken. Wat een landschap! Eerst zien we langzaam de tafelberg in de verte verdwijnen en daarna rijden we dwars door de bergen. Vervolgens verandert de omgevind langzaam in de semi-woestijn van de Karoo. Ondertussen speel ik gidsje voor Meghan en Akeen en lees voor uit mij reisgids bij iedere plaats waar we stoppen :p Ik weet niet of ze het echt allemaal graag willen weten of dat ze mij gewoon een plezier willen doen, maar ik vermaak me wel! Nadat we langzaam de zon hebben zien zakken in de woestijn is het tijd om iets te eten te halen in het restaurant-treinstel. Niet echt heel lekker (en naar Zuid-Afrikaanse begrippen ook nog vrij duur), maar we hebben weinig keus. Na het eten maken we onze bedjes op, die wonder boven wonder nog best comfortabel zijn en vallen al snel in slaap na alle drukte van de afgelopen week en de lange reisdag. Als we de volgende ochtend wakker worden is de woestijn veranderd in steppe/grasland en zie ik meteen een wildebeest (gnoe) vlak nadat ik mijn ogen heb geopend! Richting Johannesburg wordt de omgeving steeds meer bevolkt en om 2 uur 's middags (de dag nadat we zijn vertrokken) komen we dan eindelijk aan.

Op het drukke Park Station nemen we afscheid van Akeen die bij vrienden zal verblijven, terwijl Meghan mij nog een nachtje zal vergezellen in het hostel. Gezellig! Nadat we een uur hebben gewacht op de pick-up van het hostel (saaaaiii) komen we dan eindelijk aan bij het hostel. Ziet er goed uit en vooral heel groot. Blijkbaar hebben ze hier vaak grote groepen, maar nu is het hostel vrij leeg. En eigenlijk vind ik dat wel prima. Als we onze bedden hebben geclaimd en onze spullen hebben gedumpt maken we een wandeling richting China Town (zo'n 10 minuutjes lopen van het hostel). Toch grappig hoe Chinezen, waar ze ook ter wereld zijn, een eigen wereld kunnen creeeren :p Na het eten kruipen we al snel uitgeput onder de wol, want Meghan moet de volgende ochtend helaas al vroeg weg :( Ze gaat weer terug naar het weeshuis waar ze nu vrijwilligt (vlakbij Daktari). Na een aantal stevige knuffels zwaai ik haar uit :'( Zowel bij Daktari als in Kaapstad kon ik goed met Meghan opschieten en ik hoop dat ik haar ooit weer zal mogen ontmoeten. Ik weet echter ook wel dat dat vaak lastiger is dan het nu lijkt en dat het leven soms in de weg komt, maar het zou leuk zijn om haar (wellicht in een ander land) weer te kunnen begroeten. De rest van de dag besteed ik aan lezen en slapen en maak ik een plan voor de volgende dag. Na 3 maanden ben ik wel een beetje klaar met nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe plekken ontdekken, maar om nou 3 dagen in bed door te brengen is ook weer zo wat.

Op woensdag stap ik dan ook 's ochtends op de hop-on, hop-off cityseeing bus (zo'n rode dubbeldekker die je tegenwoordig in alle steden met toeristen rond ziet rijden) en maak kennis met Johannesburg. Op het eerste gezicht is J'burg de lelijkste en meest depressieve stad die ik ooit gezien heb. Vergane woningen, afgebladderde verf, overal afval op de grond en erg veel zwervers. Niet bepaald een plek waar ik graag kom. Het Apartheidmuseum is echter een van de grootste trekpleisters van de stad en schijnbaar een van de beste musea ter wereld. En dat is ook echt zo. Op een indrukwekkende wijze word ik door de geschiedenis van Zuid-Afrika geleid en zie ik hoe de Apartheid tot stand komt, wat de gevolgen waren en hoe het tot zijn einde werd gebracht. Waar Robben Eiland me weinig deed, komt deze uiteenzetting extra hard binnen, met name vanwege de eindeloze foto's, beelden en verhalen.
Aangezien ik me inmiddels al 3 maanden in dit land bevindt, dat zo kort geleden nog totaal verscheurd was, heb ik de uitwerking van de Apartheid uiteraard met eigen ogen kunnen zien. Hoewel het land graag het beeld van de “regenboognatie” wil uitdragen, en er door velen echt hun best wordt gedaan om de geschiedenis achter zich te laten, is er nog altijd een groot verschil tussen blank, zwart en gekleurd en leven deze delen van de bevolking meer langs elkaar heen dan met elkaar. Niet verwonderlijk, aangezien de democratie hier pas 20 jaar oud is, maar Zuid-Afrika heeft nog een lange weg te gaan. Na het Apartheidmuseum stap ik weer op de bus en stop nog in de studentenwijk “Braamfontein” die me laat zien welke potentie deze stad in zich heeft, met hippe barren en goed onderhouden huizen. Het is inmiddels echter gaan regenen en na de museum ben ik toch al in een lichte mineurstemming, dus ik besluit lekker terug te gaan naar het hostel en de rest van de avond me met een boek op de bank te nestelen. Dat boek komt er echter niet echt van aangezien de wedstrijd Nigeria – Zuid-Afrika (kwalificatie voor de Afrika Cup) op tv is :p Ook leuk!

Vandaag, mijn laatste hele dag in Zuid-Afrika, ben ik vooral bezig geweest met het schrijven van deze blog! Wat een boel heb ik meegemaakt de afgelopen tijd (al was het vast een stuk sneller gegaan als ik mijn belevenissen een beetje beter had bijgehouden;)! Ik kan niet geloven dat mijn avontuur morgen alweer over is en dat ik zaterdag weer voet op Nederlandse bodem zal zetten. Aan de ene kant lijkt de tijd voorbij gevlogen, maar aan de andere voel ik me al thuis in dit land en lijk ik hier al een eeuwigheid te zijn. Heel vreemd.

Iedereen heel erg bedankt voor het lezen van al mijn eindeloze verhalen :p Ik vond het leuk om alles met jullie te kunnen delen en heb genoten van jullie reacties. Ik hoop iedereen snel weer in het 'echt' te kunnen ontmoeten en te horen hoe het jullie de afgelopen maanden is vergaan!

Zodra ik in Nederland ben (en ik eindelijk mijn camera weer kan verbinden aan een computer) zal ik proberen nog een selectie aan foto's te plaatsen zodat jullie ook beelden hebben bij mijn verhalen :)

Baie dankie en tot siens!